نماز حاجت و آن به کیفیاتى وارد شده: یکى از آنها که گفته‏اند [و] مکرر به تجربه رسیده آن است که از حضرت صادق علیه السلام روایت شده که فرمود: وقتى که امرى به تو نازل شود متوسل شو به حضرت رسول خدا صلى اللَّه علیه و آله و سلم و دو رکعت نماز به جا آور و هدیه کن بر آن بزرگوار. راوى گوید: عرض کردم چه کنم؟ فرمود: غسل مى‏کنى و دو رکعت نماز به جا مى‏آورى، ابتدا مى‏کنى به آن چه در نماز فریضه ابتدا مى‏کنى و مثل تشهّد فریضه به جا مى‏آورى و بعد از آن که سلام مى‏گویى بگو:

اللَّهُمَّ أَنْتَ السَّلامُ وَ مِنْکَ السَّلامُ وَ إِلَیْکَ یَرْجِعُ وَ یَعُودُ السَّلامُ اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ بَلِّغْ رُوْحَ مُحَمَّدٍ مِنِّی السَّلامَ وَ بَلِّغْ أَرْواحَ الأَئِمَةِ الصَّالِحینَ سَلامِی وَ ارْدُدْ عَلَیَّ مِنْهُمْ السَّلامَ وَ السَّلامُ عَلَیْهِمْ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ وَ بَرَکاتُهُ اللَّهُمَّ إِنَّ هاتَیْنِ الرَّکْعَتَیْنِ هَدِیَّةٌ مِنِّی إِلى‏ رَسُولِ اللَّهِ فَأَثْبِتْنِی عَلَیْهِما ما أَمَّلْتُ وَ رَجَوْتُ فِیکَ وَ فِی رَسُولِکَ یا وَلِیَّ الْمُؤْمِنینَ

بعد از آن برو به سجده و چهل مرتبه بگو: یا حَىُّ یا قَیُّومُ یا حَیَّاً لا یَمُوتُ یا حَىُّ لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ یا ذَا الْجَلالِ وَ الإِکْرامِ یا أَرْحَمَ الرَّاحِمینَ

بعد از آن طرف راستِ رو را به زمین گذار و چهل مرتبه همین دعا را بگو بعد از آن طرفِ چپ صورت را به زمین گذار و همان دعا را چهل مرتبه بگو بعد از آن، بلند کن سر خود را و دستها را بلند کن و چهل مرتبه بگو بعد از آن، دست خود را به گردن بینداز و انگشت سبابه‏ى خود را بگیر و آن را چهل مرتبه بگو بعد از آن، ریش خود را به دست چپ بگیر و گریه کن یا خود را به گریه بدار و بگو:

یا مُحَمَّدُ یا رَسُولَ اللَّهِ أَشْکُو إِلَى‏ اللَّهِ وَ إِلَیْکَ حاجَتی‏ وَ إِلى‏ أَهْلِ بَیْتِکَ الرَّاشِدینَ حاجَتی‏ وَ بِکُمْ أَتَوَجَّهُ إِلَى اللَّهِ فِی حاجَتی‏

بعد از آن برو به سجده و آن قدر یا اللَّهُ یا اللَّهُ بگو تا نفس تو تمام شود و بگو صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ افْعَلْ بِی کَذا وَ کَذا وبجای کذا وکذا حاجت خود را ذکر کن حضرت صادق علیه السلام فرمود: من ضامنم بر خداى عز و جل آن که از جاى خود حرکت نکند تا حاجت او روا شود

واحدى و ابن عساکر از شداد بن اوس روایت کرده‏اند که گفت: رسول خدا (صل الله علیه و آله) فرمود: شعیب (علیه السلام) از عشق به خدا آن قدر گریست تا کور شد و خداى تعالى دوباره چشمش را به او برگردانید و به وى وحى فرستاد: اى شعیب! این چه گریه‏اى است که مى‏کنى؟ آیا از شوق به بهشت است و یا ترس از دوزخ؟

شعیب عرضه داشت: نه، و لیکن حب تو در دلم گره خورده، وقتى به تو نظر کنم دیگر باکى از آن ندارم که تو با من چه معامله‏اى خواهى کرد؟ پس خداى تعالى به وى وحى فرستاد که: اى شعیب! اگر این گفته تو حق باشد پس گوارا باد تو را لقاى من، اى شعیب! به همین جهت من موسى بن عمران را خادم تو کردم با اینکه او حکیم و هم سخن من است.

توجه : مراد از اینکه آن جناب در پاسخ خداى تعالى عرضه داشت:" وقتى به تو نظر کنم"، نظر قلبى است نه نگاه کردن با چشم سر، تا مستلزم جسمانیت خدا باشد چون خداى متعال منزه از جسمانى بودن هست 

ابو الشیخ از على بن ابى طالب (علیه السلام ) روایت کرده که روزى در خطبه‏اش این آیه را که راجع به شعیب است تلاوت کرد که قوم او به او گفتند:

" وَ إِنَّا لَنَراکَ فِینا ضَعِیفاً"،( یعنی ما تو را در میان خود ضعیف می بینیم )آن گاه فرمود: شعیب (علیه السلام) نابینا شده بود، بدین جهت او را ضعیف شمرده و نسبت ضعف به او دادند، و در تفسیر جمله" وَ لَوْ لا رَهْطُکَ" على (علیه السلام) فرمود:

" به خدایى سوگند که جز او معبودى نیست آنها از جلال و عظمت پروردگارشان هیچ پروایى نکرده‏اند و جز از قوم و عشیره از هیچ چیز هیبت نمى‏بردند.